Moises Aramburo
Lees het verhaal van Moises, die de wendingen in het leven sinds zijn ongeluk in 2012 met veerkracht tegemoet gaat. Dit cruciale moment zette de koers uit voor zijn buitengewone reis vol uitdagingen, zelfontdekking en het streven naar een betere toekomst.
Op de jonge leeftijd van 20 jaar wilden Moises en een vriend hun gemeenschap helpen in een moeilijke tijd. Overstromingen in Mexico als gevolg van een tropische storm hadden de straten gevuld, dus waagden ze het erop in zijn 4x4 truck om de schade te bekijken en te helpen met het slepen van beknelde voertuigen. Omdat ze jong waren en wat stoom wilden afblazen, zagen ze de perfecte gelegenheid voor wat plezier. Met een touw aan de truck en een boogieboard surften ze om de beurt over de ondergelopen straten. Helaas raakte het uiteinde van het touw dat Moises vasthield onder water verstrikt in een rioolafvoer. Hierdoor rekte het touw uit en met het rijdende voertuig voor zich, verloor hij uiteindelijk vier vingers van zijn rechterhand.
De Weg naar Herstel
Het dichtstbijzijnde ziekenhuis was niet uitgerust om de operatie uit te voeren die nodig was om zijn vingers te redden en binnen een paar uur werd hij naar San Diego gevlogen waar hij de volgende twee maanden zou herstellen.
Veranderende doelen
“Toen ik 20 was, had ik niet verwacht dat dit ongeluk mijn leven opnieuw zou definiëren,” begon Moises. “Ik bracht twee maanden in het ziekenhuis door, worstelend met het verlies van mijn vingers. Het was psychologisch verwoestend.”
Ondanks de inspanningen van het chirurgisch team om de vingers weer aan elkaar te hechten, werd het na een paar dagen duidelijk dat de verminderde bloedtoevoer geen functioneel herstel mogelijk zou maken en werd besloten om de vingers die weer aan elkaar waren gehecht, te verwijderen. Het was een psychologische tol die Moises niet had voorzien. Moises worstelde met overweldigende schuldgevoelens en droeg de zware last van de wetenschap dat zijn eigen keuzes hem tot deze verwoestende uitkomst hadden geleid. Hij rouwde niet alleen om het fysieke verlies van zijn vingers, maar ook om het verlies van zijn dromen: “Ik kon geen brandweerman worden of mezelf verdedigen zoals ik ooit kon.”
Elke nieuwe ontmoeting met iemand bracht een andere interactie met zich mee, een nieuwe herinnering aan zijn veranderde realiteit. Het ongeluk had zijn zelfbeeld door elkaar geschud en hij merkte dat hij zijn vooruitgang saboteerde. Hij herinnert zich de opmerking van een verpleegster tijdens de ziekenhuisopname over hoe gelukkig hij was dat hij zijn duim nog had. “Ik was boos! Hoe kun je denken dat ik geluk heb... Ik ben niet eens in staat om mezelf te voeden of naar het toilet te gaan? Hoe kan ik geluk hebben?” Zijn hersenen zaten vast in een lus van zelfsabotage, hij kon niet zien hoe de verpleegster gelijk had. “Zo voelde ik me tot een jaar later, toen ik begreep wat ze bedoelde. Ik begon mijn duim te gebruiken op manieren waarvan ik niet wist dat ik dat ooit zou kunnen.”
Moises kon de positieve kanten van zijn situatie niet zien. Hij herinnert zich: “Ik zat vast in een cyclus van negativiteit, gericht op wat ik had verloren in plaats van wat ik kon winnen.” Een vriend van de familie die over zijn ongeluk had gehoord, wilde hem een bezoekje brengen. Hoewel hij aarzelde om iemand van buiten zijn familie op bezoek te laten komen, stemde hij toe. Bij het eerste bezoek bracht de familievriend een Porsche en sigarenmagazines mee, waardoor Moises de ruimte kreeg om even uit zijn wereld te stappen. Toen de vriend een paar weken later weer op bezoek kwam, bracht hij een gedrukte versie van de i-Digits website mee en zei: "Dit gaan we voor je kopen."
“Terwijl ik aan het herstellen was, klampte ik me vast aan de mogelijkheid van een betere toekomst,” legde Moises uit. “Ik zag de potentie van een prothesehand die me in staat zou stellen een gelukkiger leven te leiden. Ook mijn familie begon te geloven in de droom van een hightech prothesehand die mijn mogelijkheden opnieuw zou definiëren.” Zijn doelen veranderden, hij wilde niet langer de coole auto maar de coole hand.
De sleutel is om te blijven proberen
Eenmaal uit het ziekenhuis liet Moises er geen gras over groeien. Hij nam contact op met het bedrijf dat de prothesehand maakte en begon meer te leren over het verkrijgen van een prothesehand. Hij vond een gediplomeerd instrumentmaker in Los Angeles en begon aan zijn reis om de prothese te krijgen. Zijn instrumentmaker regelde dat Moises een afspraak kon maken met een actieve i-Digits-drager, zodat hij direct kon horen hoe dit hulpmiddel hun leven had veranderd.
Zes maanden nadat hij het ziekenhuis had verlaten, kreeg Moises de kans om de i-Digits prothesehand in actie te zien. Hij herinnerde zich dat hij dacht: “Wow, dit bestaat, en er is een mogelijkheid dat het van mij zou kunnen zijn.” Binnen een jaar nadat hij het ziekenhuis had verlaten, kreeg hij zijn i-Digits. Moises begon aan een bewogen reis van leren en aanpassen. Hij zei: “Ik deed het hulpmiddel om 8 uur ‘s ochtends om en dacht: ’Wat kan ik vandaag leren? Laten we mijn tanden poetsen!" Het was een kwestie van vallen en opstaan. Na verloop van tijd kreeg hij het onder de knie en de statistieken over zijn gebruik die de technici hem gaven, lieten zien hoe toegewijd hij was om het te laten werken.
Zijn advies aan anderen die voor soortgelijke uitdagingen staan is simpel maar diepgaand: “Faal en faal snel.” Moises wist dat de weg naar herstel gevuld was met tegenslagen, maar de sleutel was om te blijven proberen.
Zijn reis ging verder en hij onderzocht ook andere mogelijkheden, waaronder Livingskin. "Livingskin stelde me in staat op te gaan in het leven wanneer ik dat wilde, en gaf me een gevoel van normaliteit. Het nam het gesprek van mijn hand weg, wat in sommige situaties fijn is."
Aanpassing aan de GripLock Finger
Moises' mogelijkheden werden groter toen hij hoorde over de oplossing van Naked Prosthetics en ontdekte de GripLock Finger (GLF). Hij had altijd al een prothese gewild die niet afhankelijk was van batterijen, en deze prothese bood een waterdichte, passief positioneerbare oplossing. De prothese kwam op het juiste moment in zijn leven, want hij was onlangs verhuisd naar Mexico, waar een ander klimaat heerste dan in San Diego. Door het warmere klimaat werd zijn myo-elektrische hulpmiddel vaak aangetast door het zweet in zijn koker.
Moises moest wennen aan de GripLock Finger. Dat was niet eenvoudig, maar Moises ging de uitdaging aan. Hij leerde om te pauzeren voordat hij iets deed, om zijn hand anders te positioneren en om geduld met zichzelf te hebben. Hij koesterde de veelzijdigheid van het hulpmiddel en het feit dat hij zich geen zorgen meer hoefde te maken over de levensduur van de batterij of omgevingsfactoren.
Nu hij drie protheseopties heeft, de i-Digits myo-elektrische prothese, zijn Livingskin passieve prothese en de positioneerbare GripLock Finger, is de keuze van Moises welke hij draagt nu situationeel en zelfs seizoensgebonden. “Ik heb geleerd dat het hebben van keuzemogelijkheden essentieel is om me aan te passen aan de verschillende uitdagingen in het leven. Prothese oplossingen moeten net zo uniek zijn als de persoon die ze gebruikt.”
De interactie met andere geamputeerden heeft Moises' perspectief verder verrijkt. Het opende zijn ogen voor de gevarieerde ervaringen van mensen die leven met verschillen in ledematen. Hij realiseerde zich dat de wereld niet altijd vriendelijk was voor mensen die anders waren, maar hij omarmt de kans om anderen te inspireren over de mogelijkheden die er nu zijn. Vandaag de dag is Moises Ӧssur ambassadeur en benadrukt hij hoe essentieel een verscheidenheid aan opties voor prothesedragers is om het fysieke en psychologische welzijn te herstellen.
Terugkijkend zei hij: “Ik zou tegen mijn jongere zelf zeggen dat ik geduldig moest zijn en me moest aanpassen aan technologie, wetende dat er vooruitgang zou komen. Die duim was de sleutel tot mijn aanpassing en veerkracht, die me naar een betere toekomst vol hoop en mogelijkheden leidde.” Moises zegt: “Nu begrijp ik waarom de verpleegster zei dat ik blij mag zijn dat ik mijn duim heb! Door de therapie en het herstel heeft mijn duim het verschil gemaakt en heeft het me in staat gesteld om me aan te passen. De cirkel is rond.”
Moises Aramburo, nu een dertiger, had zijn donkerste momenten doorstaan en kwam er sterker uit. Een bewijs van de kracht van vastberadenheid, innovatie en de niet aflatende steun van familie en vrienden.
“Ik zei tegen mijn jongere ik dat ik geduldig moest zijn en me moest aanpassen aan de technologie, wetende dat er vooruitgang zou komen. Die duim was de sleutel tot mijn aanpassing en veerkracht, en leidde me naar een betere toekomst vol hoop en mogelijkheden.”
– Moises Aramburo, GripLock Finger
Wil je meer weten over de GripLock Finger of heb je nog vragen?
Vul onderstaand formulier in en we nemen contact met je op.