Zwanger Zijn met een Prothese
Toen ik in 2017 mijn been verloor, mijn schaambeen gebroken was en mijn bekken een open boek waren, had ik nooit durven dromen en hopen dat ik ooit nog zwanger zou mogen worden. Zeven jaar later, op 24 juli 2024, heb ik ondanks alles, toch een prachtig kindje op de wereld mogen zetten.
“Het wordt je niet makkelijk gemaakt, maar niks is onmogelijk!”
Suzan Beekmans
Als prothesedrager wist ik totaal niet wat ik kon verwachten van een zwangerschap. Hoe zou het gaan met mijn gewichtstoename, mijn evenwicht, het verzorgen en aantrekken van mijn prothese, bewegen, een groeiende buik, vocht vasthouden, en ga zo maar door. Ik kan je vertellen dat ik er al snel achterkwam dat zwanger zijn voor mij niet het allerleukste was. Ik had last van veel zwangerschapskwalen, en daarnaast stond ik natuurlijk ook dagelijks voor andere uitdagingen doordat ik mijn “eigen” been verloren ben. Gelukkig kon ik dankzij mijn osseointegratie mijn prothese blijven dragen, ondanks het extra vocht dat ik vasthield. Wanneer je een prothesekoker draagt, wordt extra vocht vasthouden een probleem. Je stomp verandert dan namelijk constant, en als je stomp veranderd past je koker niet meer. Ook met een osseointegratie merk je dat het aantrekken van je prothese steeds lastiger wordt. Op een gegeven moment zat mijn dikke buik in de weg, en dit was vooral lastig wanneer ik ’s nachts naar de wc moest. Het wordt je niet makkelijk gemaakt, maar niks is onmogelijk!
Het waren voor mij negen pittige maanden. Ik wilde heel graag zo lang als ik kon blijven sporten, daarom ben ik met ZwangerFit, speciale training en coaching voor zwangere vrouwen begonnen. Dit lukte de eerste tijd redelijk goed. Ik kon, met wat kleine aanpassingen, vrij aardig meedoen met de rest. Op een gegeven moment werd het vocht vasthouden helaas een probleem voor mij. Toen ik hier te veel last van kreeg heb ik het sporten en bewegen op een lager pitje moeten zetten. Hoe graag mijn hoofd ook wilde, mijn lijf werkte niet mee. Hier baalde ik enorm van, want ik ben van nature echt een doorzetter. En ondanks dat ik het lang heb volgehouden, vond ik het erg pittig om te zien dat mijn lijf het niet meer aankon.
Gelukkig verdwenen mijn zwangerschapskwalen als sneeuw voor de zon toen onze zoon Kees geboren werd. Wat was dat een heerlijk gevoel! Kees is vier weken te vroeg geboren met een keizersnede. Hierdoor ben ik ‘down there’ wel weer een litteken rijker, maar naast al die andere littekens valt deze reuze mee. Daarnaast brengt dit litteken voor altijd een prachtige herinnering met zich mee.
Helaas kwam zeven weken later het volgende probleem om de hoek kijken... Ik werd midden in de nacht wakker met extreem veel pijn. De pijn was zo heftig dat ik besloot om naar het ziekenhuis te gaan. In het ziekenhuis vertelden ze me dat ik last had van aanhechtingsspierpijn. Kortom, mijn lichaam kon het uiteindelijk niet meer aan; alle energie was opgebruikt en het werd me gewoon te veel. Ik moest dus weer even pas op de plaats maken. Niet leuk, wel nodig. Ik baalde hier natuurlijk enorm van, maar helaas heb je dit niet zelf in de hand. Bij de ene gaat alles van een leien dakje, bij mij zaten er net wat meer hobbels in de weg. Gelukkig gaat het uiteindelijk allemaal weer over.
“Bij de ene gaat alles van een leien dakje, bij mij zaten er net wat meer hobbels in de weg.”
Suzan Beekmans
Tijdens mijn zwangerschap heb ik geleerd dat motivatie de sleutel is tot succes, maar dat het ook een valkuil kan zijn waardoor je jezelf tegenkomt. Je leert hier veel van, en kunt deze lessen meenemen voor de toekomst of doorgeven aan anderen om hen te helpen. Ik hoop met mijn verhaal anderen te kunnen helpen en inspireren.
Over de blogger
Suzan Beekmans
Suzan is door een bedrijfsongeval in 2017 haar linkerbeen verloren. Suzan zag dit als het startpunt van een nieuw leven. Met één been, maar uiteindelijk met net zo veel plezier en geluk. Met de haar prothesen kan ze weer met volle teugen van het leven genieten!
Prothesen: Rheo Knee XC, Pro-Flex LP Align.