Van verlies naar kracht: De inspirerende reis van Suzan Beekmans

Mijn naam is Suzan Beekmans, 32 jaar en woonachtig in Oirschot. In 2017 ben ik mijn linkerbeen verloren door een trauma-ongeluk op mijn huidige werkplek. Sinds 2018 heb ik een Osseointegratie en mijn prothesebeen bestaat uit de Rheo Knee XC (protheseknie) en de ProFlex LP Align (prothesevoet).

Ik had met mijn 25 jaar nog niet eerder stilgestaan bij het feit dat er ooit een dag zou komen dat ik een van mijn ledematen zou gaan verliezen. Ik was een 25 jarige die het liefst overal bij was. Er ging natuurlijk geen feestje door zonder mij! Nu, 6,5 jaar later is er ontzettend veel veranderd. Op het moment dat ik mijn been verloor dacht ik: ‘Dit is niet het allerergste en we gaan er weer gewoon voor’. Zo makkelijk als dat was het helaas niet. Door de goede zorg van alle lieve verpleegkundigen, artsen, familie en lieve vrienden ben ik heel ver gekomen. Ondanks dat is het soms oneerlijk en zwaar.

Zorgen voor jezelf én voor elkaar

Door mijn ongeluk heb ik heel veel zorg nodig gehad. Ik zorg nog steeds heel graag voor anderen. Zorgen voor elkaar betekent voor mij dat je altijd het beste wil voor de mensen om je heen, zowel groot als klein. Dat kan een luisterend oor zijn voor mijn collega, een dikke knuffel aan mijn lieve oud tante, mijn opa van 91 jaar of een vriendin die door een mega moeilijke tijd gaat!

Ik heb de afgelopen 7 jaar heel wat moeten doorstaan. Het begon in 2016, toen mijn lieve vader met spoed een openhartoperatie moest ondergaan. Een jaar later, in juni 2017, kreeg ik een noodlottig ongeval waarbij ik mijn linkerbeen verloor, mijn schaambeen brak en flink bekkenletsel opliep. Ik heb zo’n 2 maanden in het Radboud ziekenhuis gelegen waar een heel team aan dokteren, verpleegkundigen en chirurgen voor mij klaarstonden. Nadat ik het ziekenhuis mocht verlaten begon het eigenlijk pas. Ik moest werkelijk met álles geholpen worden: douchen, toiletbezoek, traplopen, eten en drinken pakken etc. Ik had plots een compleet ander leven. Voorheen rende ik de trap op en af, iets waar je niet bij stilstaat en ‘normaal’ is. Nu ging dat langzaam met behulp van krukken. Gelukkig kreeg ik heel veel hulp van mijn ouders, zusje en broertje. Het echte herstel begon thuis en het proces van opnieuw leren lopen was erg zwaar. Ik ben zo’n anderhalf jaar lang twee keer per week op en neer naar Nijmegen gegaan. Een lang proces waarin ik heb moeten knokken om letterlijk weer op de been te komen. Toen ik in 2022 dacht dat ik een heel eind was gekomen en weer lekker in het leven stond, verloren wij in februari 2023 ons dochtertje Sam.

Het verlies van Sam was heel erg heftig. Ik voelde me verloren, verdrietig en ik was ook heel erg boos. ‘Waarom moeten ze telkens mij hebben?’ Het voelde zó oneerlijk. Veel vragen waar je nooit antwoord op zal krijgen. Uiteindelijk sta je er zelf voor en moet je er doorheen, hoe moeilijk ook!

Na dit verlies had ik het heel erg moeilijk. Ik wist niet hoe ik hier weer bovenop moest komen. Ik deed heel erg mijn best maar ik voelde het gewoonweg niet. Ik was totaal de weg kwijt over mijn eigen lichaam en geest. Na een lange zoektocht met mijn lieve fysiotherapeut Malon, (waar ik telkens in huilen uitbarstte, omdat ik me zo ellendig voelde omdat ik niet wist wat er met me aan de hand was) ben ik bij Praktijk Do in Eindhoven terecht gekomen. In deze praktijk bieden ze BRTT/TRB (Body Remembers Trauma Therapy & Trauma Releasing Breathwork) therapie aan.

De BRTT®-methode is een lichaamsgericht proces om op een natuurlijke manier spanning (en de psoas spier) te ontladen. Het gaat om zowel dagelijkse stress als diepe, chronische spanning. Met bepaalde oefeningen help je je natuurlijke mechanisme weer te herinneren om deze spanningen los te laten en het lichaam te verlaten. Hierdoor kan het lichaam weer terug naar de oorspronkelijke kalme, ontspannen en gebalanceerde staat van zijn.

Na het overlijden van onze dochter en alles wat daarvoor heeft afgespeeld kon ik niet meer normaal functioneren. Deze therapie heeft mij heel veel gebracht. Ik voel dat ik mijn oude ballast kwijt ben en weer die leuke, lieve en zorgzame vrouw kan zijn. Ik weet dat ik in deze moeilijke periode vaak onuitstaanbaar ben geweest. Daarom ben ik ook blij dat mijn lieve Kees, familie en vriendinnen altijd achter me zijn blijven staan.