Variatie als sleutel tot motivatie

Variatie als sleutel tot motivatie

Het dagelijkse leven van een topsporter op weg naar goud in Parijs

Als professioneel topsporter ben ik bijna dagelijks bezig met bewegen. Ik train zes en soms zelf zeven dagen per week. Het merendeel van de trainingen doe ik op de fiets, maar daarnaast sport ik ook twee keer per week in de sportschool. Elke dag bezig zijn met sporten kan naar verloop van tijd gaan vervelen. Daardoor zorgen mijn trainers ervoor dat mijn trainingsschema heel gevarieerd is. Allereerst heb je de variatie in training. Zo doe ik krachttraining in de sportschool en duur- en intervaltraining op de fiets. Daarnaast krijg ik ook elke maand wel nieuwe oefeningen van mijn trainers om het lichaam een nieuwe prikkel te geven en om het voor mijzelf ook leuk te houden. Je kunt je voorstellen dat telkens weer precies dezelfde oefening of trainingsvorm naar verloop van tijd saai begint te worden.

In de zomer is het natuurlijk goed vertoeven op de fiets. Een graad of 20, lekker zonnetje erbij. Dan gaan die fietsritjes wel vanzelf. In de winter is dat een heel ander verhaal. De Nederlandse winters zijn meestal koud en nat met als gevolg dat we een groot deel van onze fietstrainingen binnen moeten doen op een indoor trainer. Hoe makkelijk ik op de fiets stap, des te meer moeite kost het me om op de indoor trainer te stappen. Om in de winter toch gemotiveerd te blijven, denk ik voor elke training aan het doel wat ik voor ogen heb. We zitten nu negen maanden voor de Paralympische Spelen van Parijs. Wil ik volgend jaar mijn titels verdedigen, dan zal ik ook in de wintermaanden genoeg trainingsarbeid moeten leveren. Op deze manier weet ik mezelf telkens toch weer te motiveren om ook de saaie indoor trainingssessies te voltooien. Alles voor het grote doel: goud in Parijs!

Als laatste varieer ik ook in de omgeving waar ik train. Als ik in een lang trainingsblok zit, zoals de winterperiode, heb ik de Nederlandse wegen naar verloop van tijd wel gezien. Ik probeer dan altijd wel twee of drie keer naar het buitenland te gaan. Het liefst natuurlijk naar een gebied waar het in de wintermaanden ook meteen een stukje warmer en droger is, zoals Mallorca of het Spaanse vasteland. Maar ook in de zomer vind ik het heerlijk om op trainingskamp te gaan, bijvoorbeeld naar een bergachtig gebied zoals de Alpen. De uitzichten die je dan tijdens het trainen hebt, zorgen ervoor dat het trainen helemaal niet als trainen voelt. Het voelt bijna als vakantie. Het enige verschil is dat ik op vakantie niet alleen sport, maar ook tijd vrij maak voor andere leuke dingen. Dat kan van alles zijn: van chillen aan het zwembad, tot een wandeling maken langs het strand of een hike door de bergen.

Gelukkig word ik in deze activiteiten op geen enkele manier beperkt door mijn prothese. Ik kan me nog wel herinneren dat ik als kind een prothese had die loeizwaar was. Dan kwam ik altijd doodmoe terug van een wandeling of een potje voetbal en was ik de rest van de dag niks meer waard. Tegenwoordig zijn de protheses een stuk lichter en kan ik veel langere afstanden lopen, of zelfs meerdere activiteiten op een dag doen. Het leven met de protheses vandaag de dag is een stuk makkelijker dan 20 jaar geleden. En zal in de toekomst alleen nog maar makkelijker worden. Mijn prothese zorgt er echt voor dat ik een leven zonder beperkingen kan leiden. Het eerste wat ik doe als ik wakker word is het aantrekken van mijn prothese, elke dag weer. Het laatste wat ik doe voor het slapen gaan is de prothese weer afdoen. Tussen die twee momenten heb ik meestal niet eens door dat ik een prothese draag. Met mijn prothese voel ik mijzelf een volwaardig mens, die geen uitdaging uit de weg gaat, want: kan ik niet, dat ken ik niet.