Het verhaal van Suzan

Had je Suzan Beekmans vroeger verteld dat ze heerlijk zou kunnen genieten van een rustig avondje op de bank, dan had ze je voor gek verklaard. En toch zijn het vandaag de dag dat soort dagelijkse dingen die haar leven kleur geven, sinds ze in 2017 haar linkerbeen verloor.

We gaan terug naar 19 juni 2017. De 25-jarige Suzan is Operations coördinator bij Eindhoven Airport. Ze heeft net een flight dispatcher vooruit gestuurd naar Sierra-5, waar een vliegtuig voorbereid wordt voor een volgende vlucht. ‘Ik kom er zo aan, dan controleren we samen je werkzaamheden’, roept ze haar collega na. Even later springt Suzan op de fiets om van het noodkantoorgebouw (er wordt een nieuwe bagagehal gebouwd) naar Sierra-5 te gaan.

Noodlot slaat toe

“Terwijl ik erheen fietste, kwam me een ambulift tegemoet”, vertelt Suzan. “Dat is een soort vrachtwagen om mensen te vervoeren die niet zelfstandig een vliegtuigtrap op kunnen. Ineens veranderde hij van richting en zag ik hem recht op me afkomen. Ik probeerde uit alle macht weg te sturen, maar ik kon hem niet meer ontwijken. Voordat ik het wist, lag ik eronder.”

In de traumahelikopter

“Het gekke was”, vervolgt Suzan, “dat ik niet kon opstaan. Wat bleek: mijn been was bijna geheel bekneld geraakt onder een van de wielen.” Wat volgt, is een hectische periode. Hulpdiensten snellen toe en de verkeerstoren maakt ruim baan voor de traumahelikopter, die Suzan na een klein uurtje naar het ziekenhuis in Nijmegen brengt. “Zelf dacht ik toen al: ik ga dood”, vertelt Suzan. “En ik wist zeker dat áls ik het zou kunnen navertellen, dat zonder benen zou zijn.”

Confronterend

In de nacht die volgde, werd Suzans linker onderbeen geamputeerd, plus ongeveer twee derde van haar bovenbeen. “Ik werd ’s ochtends wakker op de Intensive Care. Het eerste wat ik dacht? Ik heb in ieder geval nog één been. Rechts kon ik mijn tenen alweer bewegen, maar naar links durfde ik nog niet te kijken. Dat deed ik een dag later alsnog. Het was confronterend, maar ergens hoorde ik ook al de positivist in me: het komt goed.”

Nieuwe wereld

Suzan startte aan haar revalidatie, die uiteindelijk zo’n anderhalf jaar zou duren. “Mijn eerste doel was weer leren lopen. Ik kwam in een wereld terecht waar ik niets van wist. Gelukkig kenden mijn ouders via-via iemand die bij Össur werkte. Hij kon veel vragen beantwoorden. Kijk, dat ik niet meer zou kunnen voetballen, dat begreep ik. Maar zou ik ooit nog op hakken kunnen lopen? Volstrekt onbelangrijk misschien, want ik moest eerst maar eens leren om zelfstandig naar het toilet te gaan of de trap op te lopen. Maar voor mij was het een belangrijke vraag.”

Donkere dagen

In haar revalidatie kende Suzan, ondanks haar strijdvaardige karakter, donkere dagen. “Ik dacht vaak: Zijn die revalidatieartsen wel goed bij hun hoofd? Dit gaat me niet lukken. Ik kon nog niet eens mijn evenwicht bewaren… Maar door steeds maar weer te oefenen, andere spiergroepen aan te spreken en door te zetten, boekte ik stapje voor stapje vooruitgang. Gemakkelijk was het niet, want revalidatie is niets minder dan topsport. Maar ik heb het gered.”

Oerkracht vinden

Belangrijk in dat proces was het contact met lotgenoten. “Niemand begrijpt wat je doormaakt, behalve de andere patiënten in het revalidatiecentrum. Door te praten en ervaringen te delen, help je elkaar door de moeilijke momenten heen. En toch… Niemand is hetzelfde. Je mag best een voorbeeld nemen aan iemand, maar meet er je eigen succes niet aan af. Iedereen gaat zijn eigen pad. Het gaat erom de oerkracht te vinden die je nodig hebt in je herstel.”

Leven oppakken

Suzan kreeg aanvankelijk een kokerprothese, maar na een klein jaar koos ze alsnog voor een osseo-integratie. “De huid op de bovenkant van mijn stomp was afgestorven. Ook na de huidtransplantatie van mijn rechterbeen naar mijn stomp bleef de huid fragiel en had ik veel pijn. Dankzij de osseo-integratie heb ik mijn leven pas écht weer op kunnen pakken. Drie dagen Paaspop, en overnachten in een tentje? Dat vraagt teveel van me. Maar naar festivals ga ik allang weer. En boodschappen, het huishouden, sporten, wandelen… Bijna alles kan.”