Αθλητής στίβου. Επιχειρηματίας. Δημιουργός περιεχομένου. Φύσει αισιόδοξος.

Ο Hunter Woodhall είναι Παραολυμπιονίκης του στίβου και γεννήθηκε με περονιαία ημιμέλεια, μια εκ γενετής πάθηση που ευθύνεται για την απουσία του οστού της περόνης στα κάτω άκρα. Οι γονείς του αποφάσισαν ότι έπρεπε να υποβληθεί σε ακρωτηριασμό κάτω από το γόνατο και στα δύο πόδια σε ηλικία μόλις 11 μηνών.

Έχοντας διδαχθεί τα σχολικά μαθήματα στο σπίτι μέχρι την πέμπτη δημοτικού και με ακρωτηριασμό κάτω από το γόνατο και στα δύο πόδια, αντιμετώπισε εκφοβισμό όταν πρωτοπήγε σε δημόσιο σχολείο, αφού τα παιδιά εκεί τον θεωρούσαν διαφορετικό. Παρά τις δυσκολίες και με την ενθάρρυνση της οικογένειάς του, απολάμβανε πολλά αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο, το μπέιζμπολ, το μπάσκετ, η πάλη και το ράγκμπι.  Του άρεσε επίσης το σκι, αλλά και το θαλάσσιο σκι με σανίδα.

Σήμερα, δηλώνει: «Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι η διαφορετικότητα είναι αυτή που μας κάνει μοναδικούς. Αυτό για το οποίο με κορόιδευαν κάποτε έγινε ένα από τα μεγαλύτερά μου πλεονεκτήματα. Επίσης, είχα την αμέριστη υποστήριξη της οικογένειας και των φίλων μου σε κάθε βήμα.»

Μετά τη συμμετοχή του σε έναν ερασιτεχνικό αγώνα 5 χιλιομέτρων με την οικογένειά του, ο Hunter ανακάλυψε ότι του άρεσε πολύ το τρέξιμο και μάλιστα ότι ήταν και πολύ καλός σε αυτό. Μέχρι να μπει στο γυμνάσιο, μπορούσε ήδη να παραβγαίνει με αρτιμελείς δρομείς και ήταν μέλος της ομάδας στίβου του σχολείου του, με την οποία βγήκε 5 φορές πρωταθλητής στην πολιτεία της Γιούτα και σημείωσε ρεκόρ στον δρόμο 400 μέτρων και τη σκυταλοδρομία 4x400. Ενίοτε, του ασκούσαν κριτική επειδή χρησιμοποιούσε τεχνητά μέλη τρεξίματος, που διέφεραν από τα καθημερινά του τεχνητά μέλη αλλά, όπως λέει, αντί να αποκαρδιωθεί και να αμφισβητήσει τον εαυτό του, «βασίστηκα στην οικογένεια και τους φίλους μου και διοχέτευσα όλη αυτή την αρνητική ενέργεια ώστε να γίνω καλύτερος δρομέας και να ανέβω επίπεδο στον κόσμο του αθλητισμού.»  

Μία από τις σπουδαιότερες επιτυχίες του Hunter ήταν η συμμετοχή του στην Εθνική Ομάδα των Η.Π.Α. στους Παραολυμπιακούς του 2016 στο Ρίο, όπου κέρδισε αργυρό μετάλλιο στα 200 μέτρα και χάλκινο στα 400 μέτρα, στην κατηγορία T62.

Το 2017, έγινε ο πρώτος αθλητής με αναπηρία που έλαβε υποτροφία στίβου Α’ κατηγορίας από την αμερικανική Εθνική Ένωση Πανεπιστημιακού Αθλητισμού (NCAA). Ως δευτεροετής στο Πανεπιστήμιο του Άρκανσο το 2019, ήταν πρωταθλητής All-American στη σκυταλοδρομία 4x400, ενώ την ίδια χρονιά σημείωσε προσωπικό ρεκόρ με 46,22 δευτερόλεπτα στα 400 μέτρα στο Ανοιχτό Πρωτάθλημα της Ένωσης Νοτιοανατολικών Πολιτειών (SEC). Το 2020, ήταν ο τελευταίος (δηλ. σημαντικότερος) δρομέας της πανεπιστημιακής ομάδας σκυταλοδρομίας 4x400, η οποία κέρδισε το αργυρό μετάλλιο στο Κλειστό Πρωτάθλημα της SEC και είχε προκριθεί στο Κλειστό Πρωτάθλημα της NCAA για τις μεικτές σκυταλοδρομίες 4x400m και αντοχής προτού η διοργάνωση ακυρωθεί λόγω της πανδημίας της νόσου COVID-19.

Ο Hunter δηλώνει την ευγνωμοσύνη του στον προσθετικό του, που τον βοηθά να συνδυάζει τις κατάλληλες τεχνολογίες ώστε να διατηρεί την κινητικότητά του και να πλεονεκτεί έναντι του ανταγωνισμού. «Δεν μπορώ να εξηγήσω πόσο σημαντική είναι η σωστή εφαρμογή του τεχνητού μέλους για την καθημερινή μου ζωή. Η κακή εφαρμογή μπορεί να δημιουργήσει τραύματα που μου απαγορεύουν να τρέξω για πολλές μέρες. Όταν όμως ο προσθετικός καταλαβαίνει τι χρειάζομαι εγώ και το σώμα μου, η διαδικασία δημιουργίας και αλλαγής των τεχνητών μελών γίνεται ασύγκριτα ευκολότερη. Στο άθλημά μας, η ακρίβεια έχει ύψιστη σημασία, και η παρουσία ενός ατόμου που αντιλαμβάνεται και εξυπηρετεί αυτόν τον παράγοντα είναι απαραίτητη για την επιτυχία.»

Παράλληλα με τις προπονήσεις για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο το 2020, ο Hunter είναι επιτυχημένος δημιουργός περιεχομένου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και επιχειρηματίας στον χώρο της ένδυσης. Πρόσφατα αποφάσισε να αποσυρθεί από το πανεπιστημιακό πρωτάθλημα και συνεχίζει το ταξίδι του στον αθλητισμό, τις επιχειρήσεις και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Όσον αφορά την τεχνολογία που του επιτρέπει να ζει μια ζωή χωρίς περιορισμούς, δηλώνει: «Χωρίς την Össur, κυριολεκτικά δεν θα μπορούσα ούτε να τρέξω ούτε να περπατήσω. Όσα κάνω καθημερινά είναι εφικτά χάρη στην τεχνολογία που δημιουργήθηκε προκειμένου να απολαμβάνω μια φυσιολογική ζωή. Πιστεύω ότι η Össur δεν κατασκευάζει απλώς τεχνητά μέλη, αλλά δίνει στους ανθρώπους την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Ως μέλος της Ομάδας της Össur, αισθάνομαι ότι εκπροσωπώ κάτι μεγαλύτερο από μένα.  Ελπίζω ότι, μέσω της συμμετοχής μου στην Ομάδα, θα μπορέσω να δώσω έμπνευση σε περισσότερους και να δείξω τι είναι εφικτό.  Όταν ήμουν νεότερος, δεν θαύμαζα κάποιον που είχε βρεθεί στην ίδια κατάσταση με μένα και τα είχε καταφέρει, οπότε θα ήθελα να γίνω εγώ μια τέτοια περίπτωση για τους άλλους.»

Έχοντας για χρόνια αντιμετωπίσει αρνητική κριτική, πιστεύει ότι πρέπει να κλείνεις τα αυτιά στους κακοπροαίρετους. Όπως λέει: «Κάτι μπορεί να φαίνεται τρελό, μέχρι που το καταφέρνεις. Όλοι θα σου λένε πάντα τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις. Μην εστιάζεις στις προσδοκίες τους. Συγκεντρώσου σε αυτό που θες εσύ να κάνεις και λάμβανε κάθε μέρα αποφάσεις που θα σε πάνε πιο κοντά σε αυτόν τον στόχο.»