Jean-François Méheut


Als Jean-François Méheut wakker wordt, doet hij voorzichtig zijn Össur Proprio voet aan, neemt hij hond Winston mee uit wandelen, knuffelt hij kat Bonnie liefdevol en maakt hij voor zijn vrouw Sylvie een ontbijt met misschien wel de beste crêpes van Normandië.

Deze routine heeft hem geholpen een heel nieuw leven als geamputeerde op te bouwen.

Een proces dat moed, vertrouwen en heel veel liefde vergt.

“Lucie liet me zien hoe een prothese eruitzag. En het leven zag er ineens anders uit. Met een prothesevoet kon ik inzien dat het leven door kon gaan, dat ik dingen had om naar uit te kijken.”

Jean-François

Toen Jean-François Sylvie ontmoette

Jean-François ontmoette Sylvie voor het eerst op de hotelschool in Parijs toen hij 19 jaar oud was. Ze kregen verkering en waren al snel onafscheidelijk. Het leven was prachtig - jong, vrij en verliefd.

Tot op een dag alles veranderde.

Twee jaar in en uit het ziekenhuis

Op een dag reden Jean-François en Sylvie op hun scooter naar school en werden ze aangereden door een automobilist die een stopteken negeerde. Ze werden allebei van de scooter geslingerd. De scooter belandde op het been van Jean-François.

Het duurde twee jaar en Jean-François onderging meer dan 20 operaties om zijn been te redden. Praten over deze tijd is nog steeds moeilijk voor Jean-François: “Sylvie's liefde heeft me erdoorheen geholpen.”

Een mooi leven opbouwen, met verborgen pijn

Toen Jean-François weer op de been was, bouwden ze samen een leven op. Jean-François zette zijn passie voor gastvrijheid voort en werkte zich op van receptie tot hotelmanagement in Parijs. En toen ze hun eerste kind verwachtten, verliet het jonge stel de felle lichten van Parijs en verhuisde naar het rustigere Normandië. Het leven was goed. Hun eerste dochter Juliette werd geboren. Ze begonnen een crêperie. En na verloop van tijd kregen ze nog twee kinderen, Charlotte en Lucie.

Voor Jean-François was het leven ook vol pijn. Zijn been deed hem nog steeds veel pijn. Hij ging ermee om door de pijn weg te duwen, diep van binnen. Ondanks regelmatige infecties zette Jean-François door. Hij vond zelfs een baan in de verkoop die al zijn energie, warmte en levendigheid vroeg. Hij hield ervan om door Frankrijk te reizen en een hechte klantenkring te bezoeken. Tot op een dag, net zo plotseling als het scooterongeluk, alles veranderde. Opnieuw.

Een muur van tranen

Een infectie in Jean-François' been was zo snel zo erg geworden dat de dokter hem rechtuit zei: “We moeten je been amputeren”. Hij kon niet plaatsen wat dit voor hem zou betekenen.

“Mijn hersenen waren gewoon niet in staat om deze informatie te verwerken. En zelfs tot de dag ervoor was het een onwerkelijke gedachte om te denken dat het zelfs maar een mogelijkheid was om mijn been te amputeren.” Meer dan dertig jaar pijn kwam naar boven.

Jean-François' geest stroomde over van vragen...

“Hoe konden ze een deel van mijn lichaam amputeren? En mijn werk dan? Ik hou van mijn werk. Hoe moet ik dan werken? Hoe zal het leven er in hemelsnaam uitzien zonder mijn been?” Hij huilde een zee van tranen.

22 Mei

Op 22 mei 2019 liet Jean-François zijn been amputeren. Het was zijn 50e verjaardag. Sindsdien is 22 mei een belangrijke verjaardag geworden voor Jean-François en zijn familie. Ze doen elk jaar iets speciaals om deze dag te vieren.

“Misschien wel het krachtigste wat Lucie voor me deed, was dat ze me aanspoorde om naar buiten te gaan en contact te houden met de buitenwereld, terwijl ik me alleen maar wilde terugtrekken. En dit is precies wat de Proprio voet, die ik vandaag draag, voor mij doet. Met deze prothesevoet wil ik niet opgeven. Ik wil naar buiten en leven.”

Jean-François

Vooruit kijken, niet terug

Jongste dochter Lucie was de eerste die het internet op ging op zoek naar oplossingen. Ze zocht naar antwoorden op alle vragen die door Jean-François' hoofd spookten. Ze wilde zien hoe het leven eruit kon zien na een amputatie.

Lucie hield van wat ze vond. Video's van mensen met een prothese die op stap waren en een goed leven leidden. Ze vond Össur en Össur-producten. Mogelijkheden om haar vader een heel nieuw leven te bieden. En voor haar hele familie.

Door wat Lucie ontdekte, kon de familie zien dat het leven door kon gaan. Ook al was Jean-François' been onder de knie geamputeerd, er waren oplossingen. Geweldige oplossingen. Met een prothesevoet zou hij weer de dingen kunnen doen waar hij van houdt. Wandelen met Winston, op het strand zijn, boodschappen doen op marktjes en uit eten gaan met vrienden.

“Lucie liet me zien hoe een prothese eruitzag. En het leven zag er ineens anders uit. Met een prothesevoet kon ik inzien dat het leven door kon gaan, dat ik dingen had om naar uit te kijken.”

Ze was zo'n geweldige steun in deze tijd. Ze hielp Sylvie om het huis zo in te richten dat ik mijn slaapkamer beneden kon hebben. Ze was bij elke pijnlijke fase - ze verzorgde mijn verbanden, mijn valpartijen en mijn pijn... Ze maakte maaltijden voor me klaar als Sylvie er niet was, we hadden veel één-op-één gesprekken en lange discussies.”

“Misschien wel het krachtigste wat Lucie voor me deed, was dat ze me aanspoorde om naar buiten te gaan en contact te houden met de buitenwereld, terwijl ik me alleen maar wilde terugtrekken. En dit is precies wat de Proprio voet, die ik vandaag draag, voor mij doet. Met deze prothesevoet wil ik niet opgeven. Ik wil naar buiten en leven.”

Een nieuw been en een nieuw leven opbouwen

Het is nu vier jaar geleden sinds de amputatie. Jean-François bouwt een nieuw leven op met zijn Össur Leg met Proprio voet. Maar omdat Jean-François nog steeds pijn heeft na zijn amputatie, moest hij onlangs stoppen met werken; een verandering in zijn leven die hij nog steeds moet verwerken. Dit betekent dat hij zijn aandacht moet verleggen van zijn werk naar de rest van zijn wereld.

“Ik had nooit gedacht dat ik zo vroeg met pensioen zou gaan. Het was helemaal niet mijn plan. Ik was gepassioneerd over mijn werk. Dus ik rouw echt om het verlies. Soms probeer ik te overcompenseren door een soort supervader te zijn. Maar dat helpt ook niet echt, want daar raak ik uitgeput van. Ik denk dat het tijd kost om de juiste balans te vinden. Met de tijd kom ik er wel...”

Jean-François is van nature een extraverte persoon en maakt graag nieuwe vrienden, zo nu ook in het revalidatiecentrum. Dit gemeenschapsgevoel is een belangrijk onderdeel van de wederopbouw. Via het centrum is hij lid geworden van een rolstoelhandbalteam. Hij verteld: “Afgelopen weekend zijn we met z'n allen naar Sylvie's crêperie geweest, het was erg leuk!”.

Door zijn positieve ervaring bij het revalidatiecentrum wil Jean-François een revalidatiecentrum dichter bij huis in Normandië opzetten. Hij wil anderen die ook door de vele fases van een amputatie gaan geruststellen en troosten. Een plek creëren waar mensen zoals hij steun, verbinding en inspiratie kunnen vinden. Hij helpt al anderen die met een amputatie te maken krijgen. En hij staat erom bekend dat hij de tijd neemt om met nieuwsgierige kinderen over zijn been te praten. Hij vertelt ze graag alles over zijn Össur Leg en wat het allemaal kan.

"Mijn Össur Leg met Proprio-voet heeft me mijn onafhankelijkheid en vrijheid teruggegeven. Ik kan gemakkelijk door het huis lopen, naar buiten gaan en de hond uitlaten. Ik kan zelfs met het gezin op het strand gaan wandelen en mijn beide tenen in de zee dompelen, die zo dichtbij is waar we wonen. Dat zijn de momenten die me op de been houden, die me blij maken. Het zorgt ervoor dat ik wil wandelen.”

Wat is de volgende stap?

Jean-François beschouwt de amputatie als een succes: “Sylvie en mijn dochters zeggen allemaal dat ik er nu beter uitzie dan voor de amputatie. Minder moe en een beetje beter in het algemeen. Ik vind het nog steeds raar om elke ochtend met één been op te staan, maar ik realiseer me dat het de goede kant op gaat.”

Hij vindt zijn kleine geluksmomentjes terug in het dagelijks leven.

  • Ochtendcrêpes met Sylvie.
  • Zorgen voor Winston, Bonnie, zijn aquarium.
  • Chillen op goede muziek, Lego bouwen.

Hij is zich ervan bewust dat hij alle ingrediënten heeft voor een rijk en zinvol nieuw leven. Vol liefde. En crêpes.

Een nieuw leven, veilig en vrij
about

Naam: Jean-François Méheut
Beroep: Liefhebbende vader en echtgenoot, supporter en voorvechter van geamputeerden, gepensioneerd
Woonachtig: Normandië, Frankrijk

activities
Lego fan
Rolstoel handbal
Kat liefhebber
Crêpes chef
what i love
  • Bij mijn familie zijn
  • Kusjes van mijn vrouw Sylvie
  • De markten afstruinen op zoek naar schatten
  • Naar de film en de sportschool gaan
  • Chillen met rustige muziek en Lego
  • Mijn kat Bonnie verzorgen