Jean-François Méheut

Vooruit kijken, niet terug

Jongste dochter Lucie was de eerste die het internet op ging op zoek naar oplossingen. Ze zocht naar antwoorden op alle vragen die door Jean-François' hoofd spookten. Ze wilde zien hoe het leven eruit kon zien na een amputatie.

Lucie hield van wat ze vond. Video's van mensen met een prothese die op stap waren en een goed leven leidden. Ze vond Össur en Össur-producten. Mogelijkheden om haar vader een heel nieuw leven te bieden. En voor haar hele familie.

Door wat Lucie ontdekte, kon de familie zien dat het leven door kon gaan. Ook al was Jean-François' been onder de knie geamputeerd, er waren oplossingen. Geweldige oplossingen. Met een prothesevoet zou hij weer de dingen kunnen doen waar hij van houdt. Wandelen met Winston, op het strand zijn, boodschappen doen op marktjes en uit eten gaan met vrienden.

“Lucie liet me zien hoe een prothese eruitzag. En het leven zag er ineens anders uit. Met een prothesevoet kon ik inzien dat het leven door kon gaan, dat ik dingen had om naar uit te kijken.”

Ze was zo'n geweldige steun in deze tijd. Ze hielp Sylvie om het huis zo in te richten dat ik mijn slaapkamer beneden kon hebben. Ze was bij elke pijnlijke fase - ze verzorgde mijn verbanden, mijn valpartijen en mijn pijn... Ze maakte maaltijden voor me klaar als Sylvie er niet was, we hadden veel één-op-één gesprekken en lange discussies.”

“Misschien wel het krachtigste wat Lucie voor me deed, was dat ze me aanspoorde om naar buiten te gaan en contact te houden met de buitenwereld, terwijl ik me alleen maar wilde terugtrekken. En dit is precies wat de Proprio voet, die ik vandaag draag, voor mij doet. Met deze prothesevoet wil ik niet opgeven. Ik wil naar buiten en leven.”

Een nieuw been en een nieuw leven opbouwen

Het is nu vier jaar geleden sinds de amputatie. Jean-François bouwt een nieuw leven op met zijn Össur Leg met Proprio voet. Maar omdat Jean-François nog steeds pijn heeft na zijn amputatie, moest hij onlangs stoppen met werken; een verandering in zijn leven die hij nog steeds moet verwerken. Dit betekent dat hij zijn aandacht moet verleggen van zijn werk naar de rest van zijn wereld.

“Ik had nooit gedacht dat ik zo vroeg met pensioen zou gaan. Het was helemaal niet mijn plan. Ik was gepassioneerd over mijn werk. Dus ik rouw echt om het verlies. Soms probeer ik te overcompenseren door een soort supervader te zijn. Maar dat helpt ook niet echt, want daar raak ik uitgeput van. Ik denk dat het tijd kost om de juiste balans te vinden. Met de tijd kom ik er wel...”

Jean-François is van nature een extraverte persoon en maakt graag nieuwe vrienden, zo nu ook in het revalidatiecentrum. Dit gemeenschapsgevoel is een belangrijk onderdeel van de wederopbouw. Via het centrum is hij lid geworden van een rolstoelhandbalteam. Hij verteld: “Afgelopen weekend zijn we met z'n allen naar Sylvie's crêperie geweest, het was erg leuk!”.

Door zijn positieve ervaring bij het revalidatiecentrum wil Jean-François een revalidatiecentrum dichter bij huis in Normandië opzetten. Hij wil anderen die ook door de vele fases van een amputatie gaan geruststellen en troosten. Een plek creëren waar mensen zoals hij steun, verbinding en inspiratie kunnen vinden. Hij helpt al anderen die met een amputatie te maken krijgen. En hij staat erom bekend dat hij de tijd neemt om met nieuwsgierige kinderen over zijn been te praten. Hij vertelt ze graag alles over zijn Össur Leg en wat het allemaal kan.

"Mijn Össur Leg met Proprio-voet heeft me mijn onafhankelijkheid en vrijheid teruggegeven. Ik kan gemakkelijk door het huis lopen, naar buiten gaan en de hond uitlaten. Ik kan zelfs met het gezin op het strand gaan wandelen en mijn beide tenen in de zee dompelen, die zo dichtbij is waar we wonen. Dat zijn de momenten die me op de been houden, die me blij maken. Het zorgt ervoor dat ik wil wandelen.”

Wat is de volgende stap?

Jean-François beschouwt de amputatie als een succes: “Sylvie en mijn dochters zeggen allemaal dat ik er nu beter uitzie dan voor de amputatie. Minder moe en een beetje beter in het algemeen. Ik vind het nog steeds raar om elke ochtend met één been op te staan, maar ik realiseer me dat het de goede kant op gaat.”

Hij vindt zijn kleine geluksmomentjes terug in het dagelijks leven.

• Ochtendcrêpes met Sylvie.
• Zorgen voor Winston, Bonnie, zijn aquarium.
• Chillen op goede muziek, Lego bouwen.

Hij is zich ervan bewust dat hij alle ingrediënten heeft voor een rijk en zinvol nieuw leven. Vol liefde. En crêpes.